Met Even voorstellen… willen we je kennis laten maken met de mensen die zich inzetten binnen en buiten COC Leiden voor de LHBTI+-gemeenschap. Van oude bekenden tot nieuwe aanwas.
Deze keer is de beurt aan Debbie Helaha. Voor velen inmiddels bekend als voorzitter van COC Leiden maar hoe is zij hier begonnen? Wat zijn haar hobby’s? Wij vroegen haar de spreekwoordelijke hemd van het lijf.
Hoe ben je in contact gekomen met de vereniging?
In 2013 kwam ik op een verjaardagsfeestje van een vriendin in gesprek met de toenmalige coördinator van Voorlichting, Galith Mol. Zij was op zoek naar nieuwe voorlichters en ik wilde graag vrijwilligerswerk gaan doen en mij gaan inzetten voor de LHBTI+-community.
Ik vond het toen al leuk om met jongeren te werken en voor groepen te staan en bijeenkomsten te begeleiden omdat ik dat al vaker had gedaan in mijn werk als senior HRM adviseur. Ik heb ook een tijdje zangles gegeven en zangworkshops begeleid. Eigenlijk vielen er toen een paar dingen samen. Nog geen drie maanden later stond ik voor de klas en gaf ik mijn eerste voorlichtingsles.
Op welke manier behoor je bij de LHBTI+ community? Hoe kwam je daarachter?
Ik val op vrouwen en daar kwam ik achter toen ik op mijn 38ste voor het eerst hevig verliefd werd op een vrouw. Sindsdien ben ik alleen nog maar met vrouwen geweest en in hen geïnteresseerd. Ik wil graag denken dat ik niet per se tot de mainstream groep mensen hoor, terwijl ik tegelijkertijd ook deel uit maak van de mainstream.
Wat doe je op dit moment in de vereniging en hoe ben je daar terechtgekomen?
Sinds juni 2018 ben ik voorzitter van COC Leiden. Samen met drie andere bestuursleden 'leiden' wij de vereniging. Ik zit alle bestuursvergaderingen voor, heb contact met verschillende coördinatoren en overleg met de gemeente over bijvoorbeeld subsidies, projecten en vraagstukken op het gebied van LHBTI-zaken.
Gek genoeg had ik nooit gedacht dat ik ooit een keer zo'n rol zou kunnen of willen vervullen. Tijdens een algemene ledenvergadering (ALV) ontstond de situatie dat er een interim-bestuur moest komen. Ik was inmiddels al aardig ingeburgerd in de vereniging. Ik zat in een werkgroep om de voorlichtingslessen te vernieuwen en leerde ook steeds meer mensen kennen. Ik stak mijn mening niet altijd onder stoelen of banken, ook niet tijdens die ALV.
In een pauze werd ik benaderd door twee leden of ik interim-voorzitter wilde worden. Dat vond ik een hele eer maar was er ook een beetje beduusd van. Na wat overleg heen en weer heb ik mij als kandidaat beschikbaar gesteld, en heb ik samen met Malika Koet en Alex van der Slot een interim-bestuur gevormd. Dat was hard werken, maar er ontstond een soort nieuwe energie die heel gaaf voelde. Vorig jaar juli ben ik herbenoemd voor een tweede termijn van twee jaar.
Waar was je als kind gek van?
Van buitenspelen (o.a. voetballen) en lekker fietsen in de buurt. En van plaatjes draaien op de oude pick-up van mijn ouders!
Wat zou de gemeente Leiden volgens jou kunnen verbeteren?
Als je kijkt naar de gemeente als woonplaats en plaats om er te werken en leven, dan zouden ze wat mij betreft meer kunnen doen om mensen van kleur of met een niet-westerse achtergrond te bereiken, als het gaat om LHBTI. Een kleine disclaimer: dat geldt ook voor ons als vereniging, wat we ook best een uitdaging vinden. Want hoe vind je die, en hoe zorg je ervoor dat LHBTI-ers van kleur en/of een niet-westerse achtergrond zich herkennen in hoe we ons presenteren?
Leiden wil een diverse en inclusieve stad zijn en probeert dat met de Leidse Inclusie Agenda te bereiken. Dat is natuurlijk goed en een stap in de goede richting. Maar ik zie bijv. nog geen mensen in het college die representatief zijn voor iemand zoals ik.
Er zou ook iets meer ‘reuring’ in de stad mogen komen als het gaat om zichtbaarheid. Daar werken wij uiteraard ook aan maar dat willen we graag met de gemeente en andere partijen samen doen. Gelukkig wordt de regenboogvlag (of vanaf vorig jaar de Progress Pride Flag) gehesen op dagen als Coming Out Day en Transgender Visibility Day maar er zijn nog genoeg andere wensen die wij en de gemeente hebben, zoals het bespreekbaar maken van LHBTI bij sportverenigingen.
Wat schaf jij het liefste meteen af?
De wachtlijsten voor de transgenderzorg en dat mensen die in transitie willen gaan niet hoeven te wachten op een officiële diagnose. En de ‘heropvoedingspraktijken’ om van je homoseksualiteit af te komen. Alsof dat überhaupt kan!
Wat zijn je hobby’s en passies?
Mijn allergrootste passie is muziek en het maken daarvan. Ik ben vanaf ongeveer mijn 25ste professioneel zangeres en heb in allerlei coverbandjes en bij verschillende muziekprojecten en evenementen gezongen. De laatste vijftien jaar vooral als backing-vocal bij verschillende artiesten o.a. Do, Waylon en Karin Bloemen. Als de wereld zou stoppen met draaien, blijft voor mij de muziek en zingen over.
Een andere passie of meer een hobby is fotograferen en dan het liefst op stedentrips of spontane portretten. Ik noem mezelf altijd een ‘goedbedoelende amateur met professionele spullen’ maar weet wel redelijk goed wat ik mooi en niet mooi vind. Ik houd van abstract, maar ook van een mooie foto van de burcht in Leiden. Wat me vaak wel het meeste raakt zijn portretten of observaties van situaties waar mensen bij zijn betrokken, bijvoorbeeld de laatste serie van de Pride Photo Award.
Dit en de serie Humans of New York en Humans of Amsterdam hebben mij geïnspireerd om voor onze mooie vereniging COC Leiden een fotoproject op te zetten. Daarbij maak ik een persoonlijk portret van onze vrijwilligers!
Doel daarvan is bijdragen aan zichtbaarheid en iedereen in het zonnetje te zetten. Mijn streven is om dan bijvoorbeeld een mini-expositie te doen tijdens de Open Monumentendagen in de Kroon.
Wat heb je onlangs nog voor nieuws geleerd?
Hoe je een hond kan leren om beter te kunnen luisteren. Best handig als ik binnenkort een week op een puppy van 6 maanden moet passen.
Wat vind jij van Pride month?
Op zich is er niets mis mee, maar het fenomeen komt uit de VS, een land met een andere context en politiek klimaat dan hier in NL. De laatste jaren zie je steeds meer dat organisaties, scholen en bedrijven er aandacht aan besteden. Daarbij heb ik de indruk dat men dan soms niet zo goed weet waar het daadwerkelijk om gaat. Het ‘pinkwashing’ ligt dan op de loer en dat vind ik kwalijk.
Aan de andere kant is zichtbaarheid natuurlijk heel belangrijk in de strijd om acceptatie en emancipatie. Het is een kwestie van het vinden van een goede balans. Alleen iets voor de bühne doen werkt natuurlijk niet en daarmee bereik je misschien het tegenovergestelde.
Wil je verder nog wat kwijt?
Ja, graag! Wil je meedoen met mijn fotoproject, stuur dan een mail naar voorzitter@cocleiden.nl, of slide een dm in onze Insta.
Comentarios